Leen Hellinckx

Mijn oog valt vaak op kleine dingen

grote complexiteit en tegelijk eenvoud

plots krijgen ze nieuwe betekenis

Reeds als kind was ik gefascineerd door de natuur.  Zowel landschappen, bomen, stenen en bloemen... ik werd er gelukkig van. Als jongvolwassene reisde ik veel. Er kwam ook tijd voor beeldhouwen, grafiek en schilderen . Dat waren aanvankelijk manieren om uitdrukking te geven aan wat me raakte. Later kwam er fotografie en textiel bij.

Dankzij het reizen en het leren kennen van andere culturen en realiteiten begon ik anders naar de wereld en naar het leven te kijken. Naast mijn werk als docente in een hogeschool, ging veel energie naar de opvoeding van mijn kinderen. De vele indrukken konden langzaam rijpen.

Maar nu zijn er de kleinkinderen die me opnieuw verwonderd doen kijken naar al die schoonheid. Hun speelsheid en oog voor detail wekken ook bij mij weer heel wat verwondering en fantasie los. Maar net omwille van hun toekomst maak ik me ook erg bezorgd. Wat met het afval, de klimaatsveranderingen, de grote ongelijkheid, de aanslepende conflicten en oorlogen...

Dat sijpelt door in mijn werk als kunstenares.

Kunnen we het tij keren ? Kan kunst mee de wereld redden ? Of zal de natuur ons leren wat de toekomst van deze planeet zal zijn ? We lijken eco-nomads te worden, op zoek naar een nieuwe horizon. Waar kunnen we die vinden ? De heftigheid van deze huidige wereldwijde crisis, kruipt onder mijn vel en zit als lagen vervat in mijn werk.